Nos países desenvolvidos, a fin do consumismo compulsivo imperante na pasada década, provocado polas taxas de paro galopantes e a perda do poder adquisitivo dos traballadores unido á deterioración progresivo das condicións laborais, provocará frecuentes rebentos de conflitividade laboral e agudización da fractura social.

O fenómeno da globalización económica conseguiu que todos os elementos racionais da economía estean interrelacionados entre si debido á consolidación dos oligopolios, a converxencia tecnolóxica e os acordos tácitos corporativos, polo que a irrupción da crise económica na aldea global provocou a aparición de novos retos para gobernos e institucións sumidas no desconcerto e na incredulidade, retornando lenta pero inexorabelmente a escenarios económicos descoñecidos desde a II Guerra Mundial.

Ocaso da economía global

A substitución da doutrina económica de Equilibrio orzamantorio dos Estados pola do déficit endémico (práctica que por mimetismo, adoptarán as economías domésticas e as empresas e organismos públicos e privados), contribuíu á desaparición da cultura do aforro, endebedamento crónico e excesiva dependencia do Financiamento Exterior. Así mesmo, a política suicida na concesión de créditos e hipotecas de alto risco das principais entidades bancarias mundiais que inmersas no vórtice expansiva da economía mundial do último decenio e co fin de optimizar a súa conta de resultados, actuarían obviar as máis elementais normas de prudencia crediticia, converténdose en simples brokers especulativos e descoidando as dotacións aos Fondos de Provisión e Insolvencia.

Iso, unido á falta de supervisión por parte das autoridades monetarias dos índices de solvencia das entidades bancarias, orixinou a crise das subprime de EE.UU., seguida dun gotexar incesante de insolvencias bancarias, unha severa contracción dos empréstitos bancarios e unha alarmante falta de liquidez monetaria e de confianza nas institucións financeiras. A iso sumaríase a instauración do consumismo compulsivo nos países desenvolvidos, favorecido polo bombardeo incesante da publicidade, o uso irracional das tarxetas de plástico, a concesión de créditos instantáneos con sangrantes xuros e a invasión dunha marea de produtos manufacturados de calidade dubidosa e prezos sen competencia, provenientes dos países emerxentes, pois a obsesión paranoica das multinacionais apátridas ou corporacións transnacionais, por maximizar os beneficios (debido ao apetito insaciábel dos seus accionistas, ao esixir incrementos constantes nos dividendos), induciunos a endebedárense perigosamente en prol do xigantismo, mediante OPAS hostís e intensificando a política de deslocalización de empresas a países emerxentes, co fin de reducir os custos de produción (dado o enorme diferencial en salarios e a ausencia de dereitos laborais dos traballadores).

Finalmente, o brutal incremento do consumo de materias primas e produtos elaborados por parte dos países emerxentes (debido aos seus espectaculares crecementos dos PIB anuais no último decenio) coadxuvado pola intervención dos brokers especulativos, xerou unha espiral de aumentos de prezos imposíbeis de asumir polas economías do Primeiro Mundo (ao non poderen revertelas no prezo final do produto dados os seus altos custos de produción) e como consecuencia, produciuse unha sensíbel perda da súa competitividade, estancamento das súas exportacións e aumento dos Déficits por Conta Corrente e Débeda Externa, debuxándose un escenario a cinco anos no que asistiremos á implementación do proteccionismo económico, coa conseguente contracción do comercio mundial, subseguinte finiquito á globalización económica e retorno a escenarios económicos de compartimentos estancos.

Radiografía do estancamento económico mundial

Nos países desenvolvidos, a fin do consumismo compulsivo imperante na pasada década, provocado polas taxas de paro galopantes e a perda do poder adquisitivo dos traballadores unido á deterioración progresivo das condicións laborais, provocará frecuentes rebentos de conflitividade laboral e agudización da fractura social dos países desenvolvidos, quedando diluídos os efectos benéficos das súas anunciadas medidas sociais ao dar por finiquitado o estado asistencial, o que obrigará a amplas capas da poboación a depender dos subsidios sociais. Ademais, o esperado anuncio da Fed do final da implementación de medidas cuantitativas (Quantitative Easing) para incrementar a base monetaria e a previsíbel suba de tipos de xuros no 2015, podería provocar un novo crash bursátil mundial pois o nivel chan das Bolsas mundiais, (nivel no que conflúen beneficios e multiplicadores mínimos) moveríase no abano dos 10.000-11.000 en Mercados Bursátiles como o Dow Jones, a anos luz dos estratosféricos teitos actuais, rememorando valores de outubro do 2008.

O devandito estourido provocará a conseguinte inanición financeira das empresas e subseguinte depreciación das súas moedas para incrementar as súas exportacións e terá como efectos benéficos o obrigar as compañías a redefinir estratexias, axustar estruturas, restaurar as súas finanzas e restablecer o seu crédito ante o mercado (como ocorreu na crise bursátil do 2000-2002) e como danos colaterais a ruína de millóns de pequenos investidores aínda cegados polas luces da estratosfera, a inanición financeira das empresas e o consecuente efecto dominó na declaración de crebas e incrementos da taxa de paro até niveis descoñecidos desde a época da II Guerra mundial xuntamente con incrementos espectaculares do déficit público e da débeda externa e un agudo estancamento das economías globais.

En canto aos países emerxentes (BRICS, México, Corea do Sur e Tigres asiáticos), sufrirán un severo estancamento das súas economías con crecementos anuais do PIB inferiores ao 3% (logo dun decenio espectacular con taxas de crecemento superiores aos dous díxitos), debido á brutal constrición das exportacións pola contracción do consumo mundial e á elevación dos parámetros de calidade esixidos polos países do Primeiro Mundo, implantación polos países emerxentes de leis laborais e ambientaos máis estritas, o que implicará unha drástica redución dos seus superávits. Así mesmo, deberán padecer taxas de inflación desbocadas, debido á escalada alcista dos prezos do cru e á necesidade imperiosa de importar cantidades inxentes de alimentos para abastecer aos seus habitantes ante a alarmante carestía de produtos agrícolas básicos para a súa alimentación, o que acelerará a agudización da fractura social, o incremento da inestabilidade social e un importante retroceso das súas incipientes liberdades democráticas.

Respecto dos países do Terceiro mundo, o esganamento das súas exportacións e a depreciación xeneralizada das súas moedas por mor da severa crise económica global plasmada na contracción da demanda mundial de materias, obrigará a unha gran parte da súa poboación a vivir por baixo da liña da pobreza ao sufrir taxas de inflación desbocadas próximas aos dous díxitos e incrementos espectaculares da Débeda Exterior. Así, o cambio de patróns de consumo dos países emerxentes, a escalada alcista dos prezos do cru (por volta dos 110 dólares) xuntamente con inusuais secas e inundacións e a aplicación de restricións á exportación dos principais produtores mundiais para asegurar o seu autoabastecemento, conseguirá desabastecer os mercados mundiais de produtos agrícolas básicos para a alimentación (trigo, millo, sorgo e arroz), elevar os seus prezos ata niveis estratosféricos e provocar unha nova crise alimentaria mundial. A dita crise irá "in crescendo" até alcanzar o seu cénit no horizonte do 2020 e afectará especialmente ás Antillas, América Central, México, Colombia, Venezuela, Exipto, Corea de Norte, India, China, Bangladesh e Sueste Asiático, ensañándose con especial virulencia co África Subsahariana e podendo pasar a poboación atrapada na fame dos 1.000 millóns actuais aos 2.000 millóns estimados polos analistas.

[Artigo tirado do sitio web 'Kaos en la red', do 29 de abril de 2014]